Λέει ο άλλος:
- Έχω τον Χριστό μέσα μου...
- Πώς το κατάλαβες,
ότι έχεις τον Χριστό μέσα σου,
εφόσον η ζωή σου,
δεν είναι η ανάλογη μ’ αυτά που δίδαξε ο Χριστός;
- Έχω τον Χριστό μέσα μου...
Δεν ξέρει να σε απαντήσει.
Δεν μπορεί να το τεκμηριώσει.
Όταν κάποτε ο Μέγας Αθανάσιος ρωτήθηκε από κάποιον Αντίοχο:
- Πώς θα καταλάβει ένας άνθρωπος, ότι ο Χριστός είναι μέσα
του;
Απάντησε ο Μέγας Αθανάσιος:
- Θα το καταλάβει ο άνθρωπος αυτό,
από τα σκιρτήματα που
έχει μέσα του.
Όπως η γυναίκα όταν συλλάβει γνωρίζει απόλυτα,
ότι είναι σε
ενδιαφέρουσα από τα σκιρτήματα της κοιλίας της,
έτσι και ο άνθρωπος θα το καταλάβει από τα σκιρτήματα της καρδιάς του,
το πως αισθάνεται το Πάσχα.
Το πώς αισθάνεται όταν Κοινωνεί.
Το πώς αισθάνεται όταν εκκλησιάζεται,
όταν προσεύχεται,
όταν κλαίει...
Τι σκιρτήματα, τι νοιώθει μέσα του, τι χαρά.
Από εκεί θα καταλάβει,
ότι έχει συλλάβει τον Χριστό.
Από τίποτα άλλο δεν μπορεί το καταλαβαίνει.
Γι’ αυτό,
γνώμη μπορούν να έχουν στο θέμα αυτό,
οι άνθρωποι
που κάποτε μετανόησαν.
Πως αισθάνονται μετά από την μετάνοιά τους.
Νοιώθουν πράγματι μέσα τους,
ότι κάποιος άλλος αέρας φυσάει.
Κατιτί άλλο, που δεν μπορούν να το προσδιορίσουν.
Κάτι που λέγεται Πνεύμα,
που λέγεται Χάρις,
που δεν το
είχανε χθες.
Από τη στιγμή μάλιστα που βγήκανε από το εξομολογητήριο,
από
τη στιγμή εκείνη και έπειτα είναι άλλοι άνθρωποι.
Βλέπουν αλλιώς.
Αισθάνονται αλλιώς.
Παρηγορούνται,
εκεί που δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν.
Βρίσκουν λύσεις,
εκεί που δεν μπορούσανε να βρούνε.
Βλέπουν εκείνα που δεν έβλεπαν.
Μισούνε εκείνα που αγαπούσαν
και αγαπούνε εκείνα που
μισούσαν.
Ποιός έκανε αυτά τα πράγματα;
Ποιός έκανε όλη αυτή την αλλαγή;
~ Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)
|από τον εκ των "συν αυτώ", Σπύρο Κοντογούρη
|"αμΦ." ΥΓ:
Ποιος σου είπε πως οι κεκοιμημένοι δεν "χαμογελάνε";
Ίσα ίσα.
Για κάποιους τέτοιους αγίους (δηλ. αγωνιζόμενους) ανθρώπους δεν έρχεται το τέλος, αλλά Η Αρχή...
Η δεύτερη φωτογραφία της ανάρτησης (από εδώ) είναι από τον χαμογελαστό θάνατο της μοναχής Ευπραξίας στην Αριζόνα πριν λίγα χρόνια.
Ξέραμε μέχρι πρότινος την απίθανη περίπτωση του γέροντος Ιωσήφ…
Όπως επίσης την οσιακή κοίμηση του π. Δανιήλ Γούβαλη και του π. Ευσταθίου Κοντοράβδη...
Και τώρα η φωτογραφία της μοναχής Ευπραξίας από την Αριζόνα…
Άντε και στα δικά μας, που μας έλεγε τελευταία και κάποιος "συναυτός"...
|πρώτη δημοσίευση πέρυσι σαν σήμερα...
Πρόκειται για τον μοναδικό τόπο στον πλανήτη μας, που μολονότι
βρίσκεται στην Γη, τον διεκδικεί μεταφυσικά ο Ουρανός. Η έκτασή του είναι
περίπου το ένα τρίτο της Ελλάδος. Μία στενή λωρίδα γης, στην οποία, όμως,
διαδραματίστηκαν τα κορυφαία γεγονότα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Αυτή
η περιοχή από τα πολύ παλαιά χρόνια ονομάστηκε Αγία Γη.
Είναι ένας τόπος γεωγραφικά κοντινός στην δική μας Πατρίδα,
μια πολύπαθη περιοχή που εξακολουθεί να παραμένει στα φώτα της δημοσιότητας εξ
αιτίας, κυρίως, της έχθρας και της πολεμικής των λαών που ζουν εκεί. Για μία
ακόμα φορά στη σύγχρονη ιστορία τα θύματα πολλά, με απώλειες σε όλες τις
πλευρές. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και μια άλλη!
Όταν κάποιος βρεθεί για πρώτη φορά εκεί, τότε σίγουρα αφήνει,
φεύγοντας, την μισή του καρδιά στην Αγία Γη και σύντομα κατορθώνει και
επαναλαμβάνει την προσκυνηματική του εμπειρία. Ο επισκέπτης της Αγίας Γης δεν
είναι τουρίστας. Γίνεται προσκυνητής και η ιδιότητά του αυτή τον συνοδεύει για
ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του. Αν κάποιος Ορθόδοξος Χριστιανός επισκεφθεί τα
μέρη αυτά μπορεί να καταλάβει πως, μολονότι είναι μακριά από την χώρα του, στην
ουσία βρίσκεται στην Πατρίδα του. Επισκέπτεται την επίγεια Πατρίδα του
Επουράνιου Κοινού Πατέρα μας. Αίσθηση πρωτόγνωρη.
Δεν είναι εύκολο να αποτυπώσεις με λέξεις αυτά που έχεις ζήσει
στους Αγίους Τόπους. Τα λόγια πραγματικά χάνουν την αξία τους, η περιγραφή
πάντα θα είναι λειψή, ενώ ο παλμός της καρδιάς δεν θα μπορέσει ποτέ να
μετασχηματιστεί σε φράσεις. Πως να περιγράψεις με λόγια ένα βίωμα μοναδικό και
μία εμπειρία ανεπανάληπτη; Πως να μπορέσεις να αποδόσεις με πληρότητα κάτι που
νιώθεις πως παραμένει, ακόμα και μετά το ταξίδι, πόθος ανεκπλήρωτος; Πως να
εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έχει πάει ποτέ στα Ιεροσόλυμα, γιατί εσύ θέλεις
πάλι να πας και να ξαναπάς;
Υπερβολές, θα πουν πολλοί. Μα δεν θα μπορούσε να είναι και
διαφορετικά: δεν είναι υπερβολή άραγε αυτό που έκανε ο Θεός για τους ανθρώπους;
Δεν είναι υπερβολή πως ο θάνατος νικήθηκε και ο προαιώνιος εχθρός του ανθρώπου
έχασε την κυριαρχία του; Δεν είναι υπερβολή πως η πίστη μας αντέχει εδώ και δύο
χιλιετίες μέσα από ποικίλες αμφισβητήσεις, συκοφαντίες, διωγμούς και μαρτύρια;
Υπερβολές, θα συνεχίσουν αρκετοί να λένε.
Πραγματικά! Είναι υπερβολή να βρίσκεις ηρεμία και γαλήνη στην
πλέον πολύπαθη και ταραγμένη περιοχή του πλανήτη μας! Είναι υπερβολή να
τριγυρνάς ανάμεσα σε ξένους λαούς, να ακούς ξένες γλώσσες και να νιώθεις πως
είσαι στην ιδιαίτερη πατρίδα σου! Είναι υπερβολή να είναι όλα γύρω σου άγνωστα
και όμως να μοιάζουν απίστευτα οικεία! Είναι υπερβολή, αλλά ζώντας λίγες μέρες
στην Αγία Γη, ζεις έναν διαφορετικό χωροχρόνο, ζεις την Αγία Γραφή! Την βιώνεις
με απόλυτο τρόπο.
Ανεβαίνεις λίγα μαρμάρινα σκαλοπάτια και βρίσκεσαι σε ένα
υπερυψωμένο παρεκκλήσιο. Στέκεσαι μπροστά στον Εσταυρωμένο και αντικρίζεις
βράχια σχισμένα. Σκύβεις και προσκυνάς μία οπή στο φυσικό βράχο και η ύπαρξή
σου ολόκληρη συγκλονίζεται από μία απερίγραπτη και ξεχωριστή ευωδία. Ακούς την
καρδιά σου να χτυπά πιο έντονα. Νιώθεις να μικραίνεις. Ελάχιστος γίνεσαι στον
Φρικτό Γολγοθά.
Στέκεσαι μπροστά σε ένα περίτεχνο πέτρινο οικοδόμημα και
περιμένεις καρτερικά τη σειρά σου. Τα τελευταία χρόνια, πριν την πολεμική
σύρραξη, η αναμονή μπορούσε να κρατήσει αρκετές ώρες! Δεν προλαβαίνεις να δεις
τον χώρο, να παρατηρήσεις λεπτομέρειες. Προχωράς και καθώς πλησιάζεις μπροστά
στην είσοδο συνειδητοποιείς πως χωρίς να το θες έχεις σταματήσει να μιλάς. Δεν
σκέφτεσαι κάτι άλλο, δεν θυμάσαι ακριβώς τις λεπτομέρειες που κάποιος λίγο
νωρίτερα σου εξηγούσε για το μέρος αυτό. Και απλά προσεύχεσαι. Τα μάτια
βουρκώνουν χωρίς να πονάς, χωρίς να στενοχωριέσαι. Και όταν εισέρχεσαι πλέον
στον εσωτερικό χώρο, εκεί ο χρόνος σταματά. Μία στιγμή αιώνια. Δεν την χωράει ο
νους σου, δεν την χωράει η καρδιά σου. Όπως αδυνατούσε στον τόπο αυτό να
χωρέσει ο Αχώρητος. Εκεί που η γη υποχώρησε για να δεχτεί τον Δημιουργό του
Σύμπαντος Κόσμου, για να εξέλθει νικητής και Αναστημένος. Για να αναχωρήσει
χωρίς ποτέ όμως αποχωριστεί η Χάρις Του από τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο.
Ο άλλος τάφος που θα επισκεφθείς, θα σε γεμίσει παρηγοριά και
θα σε κάνει να παρακαλάς ασταμάτητα και ολόθερμα: από το πιο μικρό και ανούσιο
μέχρι το πιο μεγάλο και σημαντικό. Όπως ζητάει τα πάντα ένα μικρό παιδί από τη
μητέρα του. Τάφος φιλόξενος, δέχεται όλους τους πόθους και τις αγωνίες. Μνήμα
ανοιχτό, κενό αλλά πάντα γεμάτο πλούσια ευλογία από την Χαρά πάντων των
θλιβωμένων. Προσκυνάς και μόλις εξέλθεις από το Θεομητορικό Μνήμα αντικρίζεις
σε θρόνο μαρμάρινο και περίτεχνο την εικόνα της «Παναγίας της
Ιεροσολυμίτισσας». Το βλέμμα σου πάνω στο μοναδικής φυσικότητας, γλυκύτητας και
παρηγοριάς πρόσωπο της μητέρας του Θεού και των ανθρώπων. Στιγμές στη
Γεθσημανή!
Μια μικρή σπηλιά που χρησίμευε ως στάβλος, σήμερα
μαρμαροστεφανωμένη και κοσμημένη με ένα ασημένιο αστέρι στο δάπεδό της. Κάθε
μέρα του χρόνου, πάνω από το αστέρι αυτό τελείται η Θεία Λειτουργία. Χαρά
μεγάλη σε κατακλύζει, και όποια μέρα κι αν βρεθείς εκεί, τα χείλη θα ψελλίσουν
ύμνους δοξολογικούς, χριστουγεννιάτικους. Δεῦτε ἴδωμεν
πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός.
Βρίσκεσαι εκεί που βρισκόσουν από παιδί, κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Τότε, ως
μικρός καλαντιστής μετέφερες στα σπίτια της περιοχής σου Χριστού τη Θεία
Γέννηση. Τώρα αξιώνεσαι να βρίσκεσαι ο ίδιος ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλῃ.
Μια λίμνη που μαγνητίζει το βλέμμα, ανάμεσα στους λόφους και
τα άλλα υψώματα που την περιτριγυρίζουν. Κι αν για λίγο κλείσεις τα μάτια
νομίζεις πως βρίσκεσαι μαζί με τους ταπεινούς ψαράδες της Γαλιλαίας και ακούς
τον Διδάσκαλο. Γύρω, όπου κι αν κοιτάξεις, θαύματα πολλά. Αμέτρητα! Να και οι
πόλεις και οι περιοχές που σώζονται ακόμα σήμερα με τα ίδια βιβλικά τους
ονόματα: Ναζαρέτ, Κανά, Καπερναούμ, Ναΐν, Ιεριχώ... Όρος Θαβώρ, Ιορδάνης
ποταμός, έρημος της Ιουδαίας... Τόσα πολλά σε τόσες λίγες μέρες. Ζεις την Αγία
Γραφή. Γεμίζει η ψυχή σου. Αφήνεις την καρδιά σου ανοιχτή να απορροφήσει κάθε
στιγμή, ενώ στο τέλος την μισή καρδιά, θέλοντας και μη, πραγματικά εκεί θα την
αφήσεις.
Και κλέβεις... Κλέβεις τα πάντα για πάντα: όσα δεις, ακούσεις,
ζήσεις τα παίρνεις για πάντα μαζί σου. Πολύτιμη παρακαταθήκη και θησαυρό
ανεκτίμητο για να επιστρέφεις εκεί σε κάθε δύσκολη στιγμή για να αντλήσεις
δύναμη. Μα δεν είναι μόνο οι τόποι, οι τόσο ευλογημένοι, οι λουσμένοι στη χάρη.
Είναι και οι άνθρωποι, οι φύλακες των Παναγίων Προσκυνημάτων, οι ταπεινοί
Αγιοταφίτες που σε κερδίζουν. Οι λόγοι τους, οι προσευχές τους, οι ευχές, οι
αγωνίες και τα πάθη τους, η ζωή τους η ίδια, ζυμώνονται με όλη την προσκυνηματική
σου εμπειρία.
Ο φιλόξενος π. Ιουστίνος στο Φρέαρ του Ιακώβ με τους
αμέτρητους αγώνες να φυλάξει το προσκύνημα, ο πολύπαθος γέροντας Ιερόθεος στον
Άγιο Θεοδόσιο με τον καλό του λόγο, ο π. Χρυσόστομος ο απλός, που πάντα κάτι
έχει να πει σε όλους στον Άγιο Γεράσιμο, ο χαμογελαστός π. Κωνσταντίνος με την
αδελφότητα των νέων πατέρων που έχουν κάνει θαύματα στη Μονή του Χοζεβά, ο π.
Ιλαρίων στο Θαβώρ, ο σεμνός Μητροπολίτης Κυριακός στη Ναζαρέτ που πάντα με χαρά
υποδέχεται τους προσκυνητές, ο χαριτωμένος γέροντας Ευδόκιμος στη Λαύρα του
Αγίου Σάββα που ό,τι κι αν πεις λίγο θα είναι... Μα και οι νεώτεροι πατέρες, οι
διακονιτές και οι εφημέριοι στο Ναό της Αναστάσεως, στη βασιλική της Γεννήσεως
στη Βηθλεέμ, στο Θεομητορικό Μνήμα στη Γεθσημανή, στα μικρότερα προσκυνήματα
στην Ιερουσαλήμ και τις άλλες περιοχές. Από όλους κάτι θα πάρεις.
Από την επίγεια Ιερουσαλήμ στην Άνω και Ουράνια, άλλοι πατέρες
που γνώρισες τα προηγούμενα χρόνια, θα μεσιτεύουν από εκεί ψηλά: οι χαριτωμένοι
αγωνιστές ηγούμενοι του Χοζεβά π. Αντώνιος και π. Γερμανός, ο μικροκαμωμένος π.
Πέτρος που τα τελευταία χρόνια της ζωής του διακονούσε στη Γεθσημανή και μας
έλεγε για τα θαύματα της Θεοτόκου, ο ασκητικός π. Γεράσιμος που αναστήλωσε το
Σαραντάριο Όρος, ο ταπεινός και αφανής π. Φιλόθεος που ελάχιστοι τον
επισκέπτονταν στην Άκρη με το σπουδαίο έργο του, ο γέροντας Θεοδώρητος του
Αγίου Συμεών του Θεοδόχου που μας καταλάβαινε από το χτύπημα στην εξώπορτα, ο
αγιοταφίτης φύλακας π. Παντελεήμων που για χρόνια μας υποδεχόταν στον Τάφο του
Κυρίου, η γερόντισσα Ευπραξία της Βηθανίας με τα κρυφά της χαρίσματα που τα
έκρυβε στην απλότητά της…
Καθώς ολοκληρώνεται το προσκύνημα, φτάνει η ώρα της
επιστροφής. Αυτό, όμως, που νιώθεις είναι τελείως πρωτόγνωρο: χαρά και λύπη, τα
πάντα γυρίζουν στο μυαλό μπερδεμένα, αλλά πριν ακόμα αφήσεις πίσω σου την Αγία
Γη, ψάχνεις να δεις πότε θα μπορέσεις να ξαναπάς...
Υπερβολή; Όχι, πέρα για πέρα γεγονός αναμφισβήτητο. Και μπορώ
να το πιστοποιήσω από την προσωπική μου εμπειρία. Μία εμπειρία 36 χρόνων
παρουσίας στην Αγία Γη. Ποιος να μου το έλεγε τότε, αλήθεια, πως αυτό που
έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια εκστατικά για πρώτη φορά, θα γινόταν το πλέον
προσφιλές και αγαπημένο μου θέαμα; Ή μήπως μπορούσα και ο ίδιος να φανταστώ πως
αυτό που κατέγραφα με διπλό τρόπο (με ένα μικρό δημοσιογραφικό κασετόφωνο που
είχα αγοράσει μόλις ένα μήνα νωρίτερα και ταυτόχρονα με την καρδιά και την ψυχή
μου) εκείνες τις 9 μέρες του Αυγούστου, θα γινόταν για μένα το πολυτιμότερο
βίωμα;
Επιστρέφοντας από το πρώτο μου ταξίδι έφερα μαζί μου 11 ωριαίες
κασέτες που περιείχαν πολλά από όσα είχα ακούσει, ενώ στην ψυχή μου είχα
κλείσει για πάντα εκείνες τις 216 ώρες που είχα ζήσει στην Αγία Γη… Πόσο μακριά
μου έμοιαζαν εκείνα τα μέρη πριν τα δω για πρώτη φορά… Όπως σε όλους, όσοι δεν
έχουν ποτέ βρεθεί εκεί, αλλά τα έχουν φανταστεί ο καθένας με τον δικό του
απόλυτα προσωπικό τρόπο. Επέστρεψα αλλά ήμουν συνεχώς εκεί. Παράξενο
συναίσθημα. Άκουγα ξανά και ξανά τις κασέτες που είχα φέρει, έβλεπα τις
φωτογραφίες που είχα εκτυπώσει από τα 6 τριανταεξάρια φωτογραφικά φιλμ των 35mm
και ταξίδευα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα: ξαναζούσα τα πάντα με τις φωτογραφίες και
τις κασέτες. Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα πάλι και πάλι. Βρήκα κάποια λίγα
βιβλία και μαζί με το ένα που είχα πάρει από εκεί, διάβαζα και ξαναδιάβαζα και
πάλι ταξίδευα...
Ήμουν μαθητής πλέον στην Α’ Λυκείου, αλλά στα διαλείμματα
(ίσως κάποιες φορές και κατά τη διάρκεια του μαθήματος) ταξίδευα εκεί. Λίγο
πριν το Πάσχα εκείνης της χρονιάς, μόλις 7 και κάτι μήνες μετά την πρώτη και
αξέχαστα μοναδική φορά, ταξίδευα εκ νέου για τον ίδιο προορισμό. Για
περισσότερες μέρες αυτή τη φορά και σε περισσότερα μέρη... Αλλά και πάλι σαν
πρώτη φορά! Υπερβολή; Κάθε άλλο!
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν 36 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Και
βρέθηκα εκεί τόσες «πρώτες» φορές, αμέτρητες πια... Στην αρχή τις μετρούσα και
τις κατέγραφα, μετά τις θυμόμουν με απόλυτη σειρά, μα στη συνέχεια έχασα το
μέτρημα, ή πιο σωστά ξέχασα το μέτρημα, αφού ο κάθε χρόνος είχε σημείο αναφοράς
εκείνους τους τόπους. Τους Αγίους Τόπους!
Από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, ήθελα να μιλάω συνεχώς
για τα μέρη αυτά. Πραγματικά μιλάω, πλέον, πιο πολύ για την Αγία Γη, παρά για
ο,τιδήποτε άλλο. Εξ αιτίας της Αγίας Γης έφτασα 15 χρονών στο κατώφλι του
μικρού – τότε – ραδιοφωνικού σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας και ξεκίνησα χωρίς
καμία προηγούμενη εμπειρία και χωρίς να έχω απόλυτη συναίσθηση του τι έκανα, να
μιλάω κάθε εβδομάδα για τους τόπους εκείνους. Όσο κι αν μοιάζει με υπερβολή,
είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όπως πέρα για πέρα αληθινά είναι τα βιώματα που μου χάρισε η
Αγία Γη. Με δυσκολία μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο περισσότερο. Όλα μαζί πολύτιμα:
το πρώτο Πάσχα και κυρίως το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και το θαύμα του
Αγίου Φωτός, η πρώτη φορά στον ναό της Αναστάσεως χωρίς κανέναν άλλον
προσκυνητή (ναι, υπήρξαν χρονιές που ο Ναός ήταν τελείως άδειος), τα Εγκώμια
της Θεοτόκου στη Γεθσημανή, η νυχτερινή Θεία Λειτουργία στο όρος Θαβώρ να
ξημερώνει της Μεταμορφώσεως, η πρώτη φορά που με κόπους και περιπέτειες έφθασα
στο Φρέαρ του Ιακώβ, η πρώτη φορά που μας έδωσαν άδεια οι αρχές και μέσα στο
ναρκοπέδιο κάναμε την ακολουθία του Αγιασμού στον Ιορδάνη ποταμό, η πρώτη φορά
που με το μικρό και μοναδικό ανηφορικό μονοπάτι που υπήρχε τότε έφτασα στο
μοναστήρι του Σαρανταρίου Όρους, η πρώτη φορά που έχασα την επίσκεψη στο μοναστήρι
του Αγίου Σάββα και η αγωνία μου να μην χάσω αυτό το κορυφαίο προσκύνημα την
επόμενη φορά, οι Φυλακή του Χριστού στο Πραιτώριο, η Ανάσταση στον Άγιο
Ονούφριο...
Άλλες στιγμές ανεξίτηλες;
Η αγιοκατάταξη του Αγίου Φιλουμένου στον τόπο του μαρτυρίου
του. Η ακολουθία των Χαιρετισμών στον Ναό της Αναστάσεως. Η αγιοκατάταξη του
Αγίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου στο μοναστήρι του στη χαράδρα του Χοζεβά. Η
άνοδος στο σπήλαιο του Αγίου Χαρίτωνα. Η νυχτερινή ακολουθία στη Λαύρα του
Αγίου Σάββα. Η αναστήλωση του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου από την
ομάδα του Πολυτεχνείου της Αθήνας, τα βράδια που έμεινα εκεί ζώντας αυτό το
ιστορικό γεγονός και η τελετή της παράδοσης του αποκατεστημένου Κουβουκλίου. Η
μεταφορά του Σκηνώματος του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στη νέα του Λάρνακα…
Φυσικά είναι αδύνατον να καταγράψεις εμπειρία 36 χρόνων σε
λίγες γραμμές. Αλλά αναμφισβήτητα πολυτιμότερες στιγμές από όλες υπήρξαν οι δύο
μεγαλύτερες ευλογίες του Θεού στη ζωή μου: ο γάμος στην Κανά και η βάπτιση του
πρώτου μας παιδιού στον Άγιο Θεοδόσιο. Έτσι, η Αγία Γη έγινε κομμάτι αναφαίρετο
της ζωής μας.
Αλήθεια, υπάρχει ψυχή που δεν έχει φανταστεί τα μέρη αυτά;
Πόσα εκατομμύρια χριστιανών δεν επιθύμησαν ανά τους αιώνες να βρεθούν εκεί; Τα
τελευταία χρόνια, πριν την πανδημία, η προσέλευση των προσκυνητών καθημερινά
αύξανε. Από κάθε γωνιά της γης ερχόντουσαν άνθρωποι κάθε φυλής και εθνότητας
για να γνωρίσουν την Αγία Γη.
Εμείς οι Έλληνες, ωστόσο, έχουμε και μία επιπλέον μεγάλη
ευλογία από τον Θεό: αιώνες τώρα οι αγιοταφίτες, οι φύλακες των Παναγίων
Προσκυνημάτων, είναι και παραμένουν Έλληνες. Σε κάθε προσκύνημα κυματίζουν
περήφανα δύο σημαίες: η σημαία του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και
η τιμημένη Γαλανόλευκη σημαία της Πατρίδος μας. Άραγε έχουμε συνειδητοποιήσει
την μεγάλη αυτή παρακαταθήκη που μας έχει εμπιστευθεί το άπειρο Έλεος του Θεού;
Δεν υποκύπτουμε στον πειρασμό του εθνοφυλετισμού (που δυστυχώς
γίνεται ξανά επικίνδυνος στις μέρες μας), αλλά νιώθουμε αυτή την ιερή έπαρση,
δοξάζοντας τον Κύριο, για το μεγάλο Του δώρο: την εμπιστοσύνη στο έθνος μας να
είμαστε, αιώνες τώρα, οι φύλακες του Ζωοδόχου Τάφου και των Παναγίων
Προσκυνημάτων. Αυτό τον θησαυρό πρέπει να τον διαφυλάξουμε και να τον
ενισχύσουμε πρωτίστως με την προσευχή μας.
Να ευχηθούμε ο Θεός να δίνει δύναμη, κουράγιο και υπομονή
στους Αγιοταφίτες. Να τους σκεπάζει και να τους προστατεύει. Και όσοι μπορούμε,
μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν και πάλι, να τους στηρίξουμε με την φυσική μας
παρουσία εκεί, που είναι και η μεγαλύτερη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε.
Τελικά η προσκυνηματική εμπειρία στους Αγίους Τόπους είναι
υπερβολή. Γιατί αν δεν υπερβάλεις εαυτόν δεν θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις
την Ιερή αυτή Αποδημία. Πρέπει να αφήσεις πίσω τις υποχρεώσεις και τις δουλειές
(που δεν τελειώνουν ποτέ), να τολμήσεις και να μην σκεφτείς τις δυσκολίες της
εποχής, να πάρεις συνειδητά την απόφαση και να παραμείνεις σταθερός. Να μην
ακούσεις ειδήσεις και όσους από ενδιαφέρον δήθεν, θα σου προτείνουν να μην πας
(κι ας μην έχουν πάει ποτέ εκείνοι, για να ξέρουν πως είναι). Να προετοιμαστείς
πνευματικά και να κάνεις τον σταυρό σου.
Είναι μια υπερβολή χάριτος. Οι Άγιοι Τόποι είναι εμπειρία και
βίωμα. Είναι το βάλσαμο για την ταραγμένη και ανήσυχη ψυχή, που τόσο έχουμε
όλοι ανάγκη. Ενώ πλέον στις μέρες μας είναι και ομολογία. Ομολογία πίστεως! Αν
κάποιος δεν έχει πάει, δύσκολα μπορεί να το κατανοήσει. Όποιος, όμως, έχει πάει
στην Αγία Γη, δύσκολα μπορεί να παραμείνει ο ίδιος, όπως ήταν πριν το
Προσκυνηματικό Οδοιπορικό. Αλλοιώνεται!
Σίγουρα όπου υπάρχει Ορθόδοξος Χριστιανικός Ναός, εκεί η κάθε
Αγία Τράπεζα είναι ο Πανάγιος Τάφος. Σίγουρα ο Θεός μας είναι πανταχού παρών, ο
ίδιος στα Ιεροσόλυμα, ο ίδιος στην Αθήνα, ο ίδιος όπου γης, σε κάθε ορθόδοξη
γειτονιά του πλανήτη. Εμείς γινόμαστε διαφορετικοί στην Αγία Γη: βλέποντας όλα
αυτά τα μέρη με τα μάτια του σώματος και της ψυχής και βαδίζοντας στα χώματα
που πάτησε ο ίδιος ο Χριστός μας, η καρδιά μας συγκινείται, ζεσταίνεται και από
τα βάθη της βγαίνει η προσευχή μας πιο καθαρή και πιο έντονη. Και όταν η
καρδιακή προσευχή είναι έντονη, τότε είναι ευάρεστη στον Θεό.
Ας είναι άξιο το νοερό μας προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.
...Σηκωθήκαμε από τον ύπνο,
έχουμε τον αέρα,
τον ήλιο,
τ' αγαθά του Θεού!
Παρατείνεται και σήμερα η ζωή μας.
Κάτι να κερδίσουμε πριν σχολάσει το πανηγύρι,
κάτι να ψωνίσουμε,
κάτι να προσθέσουμε στον πλούτο της ψυχής μας.
Και τί άλλο;
Τη Βασιλεία του Θεού που βιάζεται.
Όλα τ' άλλα θα λογιστούν φθαρτά και πρόσκαιρα.-
_Όσιος Παναής της Λύσης (♰ 30 Δεκεμβρίου 1989)
|από την εκ των "συν αυτώ", Μαρία Παλαμούτη
|"αμΦ." ΥΓ:
Μετά απ΄όλα αυτά που μας λέει ο Άνθρωπος του Θεού...
Έχει κανείς από μας το θράσος
για να γκρινιάξει
ή να παραπονεθεί για το οτιδήποτε;
|Ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα της νεολαίας της Ενορίας Αγίου Νικολάου Σιάτιστας για μια ιδιαιτέρως πνευματική φυσιογνωμία που άφησε πολύ έντονο απ'ό,τι φαίνεται το αποτύπωμά της ...
«Για να μην ξεχάσουμε»
♰ Μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου...
...Εδέχθη ανήκουστες συκοφαντίες, ανήκουστες, αν διαβάσετε τον βίο του θα πείτε:
«Μα δεν εντρέποντο εκείνοι οι οποίοι τόσο τον συκοφαντούσαν;»
Είπαν ότι είναι φονεύς,
ότι είναι μάγος,
ότι είναι ανήθικος,
ότι είναι συνωμότης κατά του βασιλέως της Κωνσταντινουπόλεως…
Ψεύδη όλα αυτά… μεγάλα ψεύδη…
Στην μάχη που έδιδε δε κατά των Αρειανών ήτο άκαμπτος.
Δεν υποχωρούσε ποτέ, ούτε εις το ελάχιστον!!!
Δεν ήταν ενδοτικός, παρά τις φοβερες πιέσεις που εδέχετο...
Νεαρός ακόμη 20 ετων ήταν όταν επεσκέφθη στην έρημο τον Μέγα Αντώνιον✝️ και ασκήτεψε κοντά του.
Εμεινε πολύ καιρό κοντά του, και ακόμη, λέγει ο Αγ Γρήγοριος ο Θεολόγος, του έριχνε νερό για να πλένει τα χέρια του ο Μέγας Αντώνιος- ένα χαριτωμένο στιγμιότυπον.
Όταν ανέλαβε αυτοκράτωρ ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, έστειλε στρατεύματα εις την Αίγυπτον, για να φονεύσουν τον Αθανάσιον, αλλά δεν τον βρήκαν εκεί, γιατί ο ίδιος έφυγε για τη Θηβαΐδα· δηλαδή προς νότον, προς την Άνω Αίγυπτον, εκεί που ήτανε και η έρημος.
Στο πρόσωπό του το ορθόδοξο φρόνημά που το εκράτησε ανάμεσα σε θύελλες όρθιον.
Επολέμησε τη χειρότερη αίρεση μέσα εις την εκκλησιαστική ιστορίαν.
Όλες είναι φοβερές, αλλά η αίρεση του Αρείου η χειρότερη.
Τόμοι ολόκληροι, αγαπητοί μου, θα μπορούσαν να γραφούν για τον άγιο Αθανάσιο και τις περιπέτειές του· και τον θαυμάσιο χαρακτήρα του· που ήταν οξυδερκέστατος αλλά και σταθερός.
Τον αποκαλούν οι υμνογράφοι «στῦλον» και «βράχον»!!!
Τιμή και χίλιες μύριες δόξες στον Άγιο Αθανασίο...✝️📿
|από την εκ των "συν αυτώ", Αθηνά
|σχολιάζει ο (άγιος) Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης
Δοκιμάστε το σε μία περίπτωσι, σ’ έναν πειρασμό.
Πέστε ότι έφταιξε εκείνος, ο άλλος…
Αισθάνεσθε ταραχή, ανακατωσούρα μέσα σας, στενοχώρια!
Άπαξ και πης:
«Δεν φταίει ο άλλος, εγώ φταίω∙ τι μιλάω τώρα γι’ άλλον, ξέχασα ποιος είμαι εγώ;
Εγώ έκανα εκείνο, εκείνο, εκείνο… επομένως να μη μιλάω καθόλου».
Ωπ! Σαν να προσγειώνεσαι σε στέρεο έδαφος και δεν φοβάσαι μην πέσης.
Ενώ προηγουμένως ήσουν ψηλά και έλεγες:
«Από δω θα πέσω, από κει θα πέσω» και είχες φόβο και ταραχή.
Άπαξ και έπεσες χαμηλά και πάτησες σε στέρεο έδαφος, δεν φοβάσαι μην πέσεις πιο κάτω...
|εμείς από την εκ των "συν αυτώ", Μαρία Παλαμούτη
[Η Εικόνα της φωτιάς και του πολέμου...]
Έκπληκτος ο πατήρ Διονύσιος του ιερού ναού Παναγιάς Ναυπλίου
ανακάλυψε στα κειμήλια του ιερού ναού
μια σπάνια εικόνα του Αγίου Αντωνίου
με ιδιόχειρη υπογραφή του αγωνιστή της επαναστάσεως του 1821
Νικηταρά Σταματελόπουλου (ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΥ).
Στην φωτογραφία της ιστορικής Αγίας Εικόνος του Αγίου Αντωνίου
-της Φωτιάς και του πολέμου-
δωρεά του Νικηταρά στην ενορία μας που έγινε το 1821
ως αφιέρωμα στον Ι.Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου Ναυπλίου-
για την ιστορική και καθοριστική
για το μέλλον του αγώνα, μάχη και νίκη
κατά των Οθωμανών στο Βαλτέτσι,
όταν με μισό αριθμό Ελλήνων
σε σύγκριση με τους Τούρκους
κατάφερε να τους εξοντώσει,
τόσο που έπαθε και το χέρι του αγκύλωση
από την λαβή του σπαθιού
και δεν μπορούσαν να το αποτραβήξουν...
Η ιερά εικόνα σήμερα φυλάσσεται στον ναό
ως κόρη οφθαλμού
για να μπορούν και οι νεότεροι να βλέπουν από κοντά
αυτή την πανέμορφη εικόνα,
αλλά και να θυμούνται
πως κάποτε κάποιοι πολέμησαν
για να είναι αυτός ο τόπος
ελεύθερος...
πηγή: Αγιορείτης Προσκυνητής
|μας εστάλη από "
~ γράφει ο "συν αυτώ", Ευάγγελος Μωραίτης
Φανταστικά Λόγια!
Εδώ δες
λόγια...
Θεϊκά , βλέπεις την Αλήθεια, τί Ευλογία!!!!
Έχουν οι Μοναχοί ...
Την ίδια ευλογία μπορούμε Χάριτι Θεού
Δι΄ ευχών των αγίων πατέρων
και αδελφών να ζήσουμε κι εμείς!!!
Με ποιον τρόπο...???
Εάν Ζούμε νυχθημερόν Χάριτι Θεού...
Μόνοι Με Τον Μόνο....
Μοναχοί και ας μην αξιωθουμε να βάλουμε το Άγιο ράσο ,
τουλάχιστον να Ζούμε νυχθημερόν την Αγάπη τους Στον Σωτήρα Χριστό , την
ταπείνωση τους , Κέντρο της Ζωής μας ο Χριστός , όχι άνθρωπος....
Κυβερνήτης , Αρχηγός της Ζωής μας... Υπουργός ,...
Βουλευτής.... Πρωθυπουργός....
Ο Χριστός , δεν γίνεται κι άλλος ...
ΜΌΝΟ Ο ΕΝΑΣ...
α(μ)φιερωμένη όλη η ανάρτηση και το σχόλιο
μου!
Δεν σε πειράζω,
δεν κάνω αστεία,
δεν υπερβάλλω...
Είναι ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΌ για να Δει ο άνθρωπος Τον Χριστό ,
σήμερα......
Αναπνέετε πάντοτε τον Χριστό και πιστεύετε σ’ αυτόν. Ζήσετε σαν να πεθαίνετε καθημερινά… να είστε πιστοί του Θεού και όλων των αγίων.
Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε:
«Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί.
Και ακούστηκε φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία
έλεγε στους Αγγέλους:
«Σε όλη του τη ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».
Όταν είδα τόσο μεγάλη βοήθεια, αναστέναξα και είπα στον
εαυτό μου.
Αλίμονο σε σένα, Αντώνιε!
Πόση βοήθεια σου έστειλε ο Θεός για να σε προφυλάξει και εσύ
αμελείς!
Πάλι έκανα προσευχή και είπα:
«Κύριε, πώς εξαπατά ο Διάβολος και παραπλανά τον Μοναχό,
όταν αυτός είναι περικυκλωμένος με τόση βοήθεια;»
Και άκουσα πάλι εκείνη τη φωνή να μου λέει: «Να το ξέρεις
ότι ο Διάβολος δεν έχει δύναμη να νικήσει τον Μοναχό επειδή με την ενσάρκωσή
μου κομμάτιασα τη δύναμή του, αλλά ο καθένας νικιέται από την δική του αμέλεια
και την ελλιπή φροντίδα».
Και εγώ είπα·
«Κύριε, άραγε όλοι οι Μοναχοί έχουν τέτοια βοήθεια;»
Και μου έδειξε ο Κύριος μεγάλο πλήθος Μοναχών και καθένας
από αυτούς είχε την προσωπική του βοήθεια την οποία είδα την πρώτη φορά, δηλαδή
μια μεγάλη λαμπάδα πύρινη και γύρω από αυτόν μια στρατιά Αγγέλων.
Όταν τα είδα αυτά
είπα:
Μακάριο είναι και ευτυχισμένο το γένος των χριστιανών και
ιδιαίτερα μακάριοι είναι οι Μοναχοί οι οποίοι έχουν για βοήθειά τους τέτοιον
Δεσπότη καλό, φιλάνθρωπο και ελεήμονα.
Λοιπόν και εμείς, αδελφοί, ας φροντίζουμε χωρίς αμέλεια για
την σωτηρία της ψυχής, για να αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών, με τη χάρη
και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ταιριάζει κάθε δόξα
μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».
|Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη”|
[εκλάπη η ανάρτηση από τον Σπυρο Νικα
Ο Μέγας Αντώνιος, λίγο πριν κοιμηθεί είπε:
- Είμαι στην ηλικία των 105 ετών
και διαπίστωσα ότι η μεγαλυτέρα άσκηση
είναι να κάνει κανείς καθημερινώς
τα πνευματικά του
καθήκοντα.
Έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει σταθερά
να κάνει τα πνευματικά του καθήκοντα
και όχι μία μέρα να κάνει παραπάνω
και την επομένη να μην κάνει τίποτα.
Πρωταρχική μέριμνα είναι
να αναβαθμίσει ο άνθρωπος
ποιοτικά τον πνευματικό του αγώνα
και όχι ποσοτικά.
Έπεται η ποσοτική αναβάθμιση.
Θέλει ο Θεός να βλέπει τον καθημερινό μας κόπο.
Όχι τον πολύ,
αλλά τον καθημερινό.
Επιτελώντας καθημερινά τα πνευματικά μας καθήκοντα
με χαρά,
παίρνουμε καθημερινό μισθό από το Άγιο Πνεύμα,
στέλνοντας ένα λουλούδι στο θρόνο του
Θεού...
|Ολόθερμες καρδιακές ευχές απ'όλους μας!
Κι αν τελικά δεν ξυπνήσει εδώ, θα ξυπνήσει Εκεί.
Για εμάς αΦόρητα στενάχωρο, για Εκείνον όμως εΦόδιο Σωτήριο....|
Και η παρακάτω άποψη-έκπληξη για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, άψογα διατυπωμένη, από μια γυναίκα που μεταξύ μας, κανένας μας δεν θα περίμενε να ήταν μια από εκείνους που -ενώ δηλώνουν άθεοι, ή ακόμα και πολέμιοι του Χριστού και όσων τον ακολουθούν, εντούτοις...- του πλέκουν το εγκώμιο.
Έτσι όμως είναι οι άνθρωποι του Θεού.
Η Χάρις του Θεού που ενεργεί μέσα τους, είναι τέτοια που μπορεί να μαγνητίζει ακόμα και τους εναντίους...
Ο καλός Θεός Πατέρας όλων μας να τους έχει καλά και τους δύο.
Και εκείνον (που απ΄ό,τι λέγεται προσπαθούν οι γιατροί του στον Ευαγγελισμό εδώ και 3 μέρες να τον ξυπνήσουν...) και εκείνη...
|από τον "αμΦ." & τους "συν αυτώ"...
👉 παρακολούθησέ τον στο video των 45΄΄ στην αρχή της ανάρτησης, μέσα στα οποία καταφέρνει να πει τόσα πολλά...
Υπάρχουν 4 γνώμες για μένα, όπως και για κάθε άνθρωπο:
1) Μία γνώμη είναι τι λέει ο κόσμος για μένα.
Τί μας ενδιαφέρει, τί λέει ο κόσμος.
Εσείς τώρα με ακούτε και δημιουργείται μια γνώμη για μένα.
Αν σας βάλουν να εκδώσετε ένα πιστοποιητικό για τον Παναγόπουλο, το πιστοποιητικό σας δεν περνάει πουθενά.
Δεν χρειάζεται πουθενά.
Είτε με στείλετε στην κόλαση, είτε με στείλετε στον Παράδεισο.
Δεν μπορείτε να με στείλετε
πουθενά.
2) Μια άλλη γνώμη είναι τι λένε οι συγγενείς μου για μένα.
Οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου, με ξέρουν καλύτερα από τον κόσμο και μπορούν και αυτοί να συντάξουν ένα πιστοποιητικό γνώμης για μένα.
Και εντούτοις και
αυτό δεν περνάει πουθενά!
3) Μια τρίτη γνώμη είναι η γνώμη η δική μου για τον εαυτόν μου.
εγώ ξέρω και κρυφά πράγματα για τον εαυτό μου που δεν τα ξέρει κανείς, ούτε και οι συγγενείς μου.
Και εγώ μπορώ να έχω μια γνώμη.
Όμως αυτό δεν
περνάει πουθενά, δεν έχει καμμία ισχύ.
Τότε τίνος γνώμη περνάει;
Περνάει η τέταρτη γνώμη…
4) Περνάει η γνώμη Εκείνου που Σταυρώθηκε.
Περνάει η γνώμη του Χριστού!
Αυτός τι γνώμη έχει για μένα και για τον καθένα, η γνώμη του Χριστού μετράει…
Ούτε τι γνώμη έχετε εσείς, ούτε τη γνώμη έχω εγώ, αλλά τι γνώμη έχει Αυτός.
Αυτή πρέπει να με συνέχει, αυτή πρέπει να με ενδιαφέρει.
Όλες
οι άλλες γνώμες, δεν έχουν καμμία βαρύτητα.
Η βαρύνουσα λοιπόν γνώμη κατά την Κρίση, είναι η γνώμη του Χριστού.
Γι’ αυτήν πρέπει να ανησυχούμε, για να γνωρίζουμε ποιά είναι.
Διότι
όσο και εάν εμείς δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, πλανώμεθα πλάνην οικτράν.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να ρωτάει τον Χριστό και να λέει:
– Χριστέ μου, ποιά γνώμη έχεις Εσύ για μένα;…
Ο άνθρωπος αν έτσι λειτουργεί στη ζωή του, πολλά πράγματα θα διορθώσει πάνω του…
Διότι ο Χριστός εν τη αγάπη Του, θα τον βοηθήσει, θα του
υπενθυμίσει (με κάποιο άνθρωπο, με κάποιο συμβάν ή κάποιο όνειρο), ότι αυτό που
κάνει και αυτό που πιστεύει, δεν είναι σωστό.
Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει αυτή η ταπείνωση να Του το
ζητήσουμε…
+ Δημήτριος Παναγόπουλος ιεροκήρυκας
|εμείς από τον εκ των "συν αυτώ", Ιωάννη Τζήμα
